Svrha ovoga istraživanja je bila istražiti učestalost, vrstu i etiologiju dentalnih ozljeda te ozljeda mekih tkiva. Također se ispitala korelacija vremena proteklog između ozljede i potražene pomoći kada su bile prisutne i ozljede mekih tkiva. Retrospektivno istraživanje je provedeno na Zavodu za dječju stomatologiju Stomatološkog fakulteta Sveučilišta u Zagrebu u razdoblju od 2010. do 2014. godine koristeći dokumentaciju 447 pacijenata u dobi od 1-16 godina (264 dječaka i 183 djevojčice) s ozljedama mliječnih i trajnih zubi. Najveća učestalost traumatskih dentalnih ozljeda je pronađena u dobnoj skupini od 7 do 12 godina, a gornji središnji sjekutići (80, 9%) su bili najčešće zahvaćeni zubi u obje denticije. Fraktura cakline i dentina bez izlaganja pulpe (31, 9%) bila je najčešća vrsta ozljede kod tvrdog zubnog tkiva u obje denticije, dok je subluksacija (27, 3%) bila najčešća vrsta ozljede parodontnog tkiva. Najčešća lokacija, uzrok i godišnje doba traume su bile kod kuće, pad i proljeće. Ozljede mekih tkiva su pronađene kod 203 (45, 4%) pacijenata i bile su češće kod pacijenata koji su imali više traumom zahvaćenih zubi (p<0, 001). Uspoređujući pacijente s ozljedama mekih tkiva i one bez njih statistički značajna razlika pronađena je u vremenu proteklom do potražene stručne pomoći između mliječnih i trajnih zuba (p<0, 01). Zbog toga što ozljede mekih tkiva često uključuju krvarenje cijela klinička slika izgleda mnogo dramatičnije, vrijeme proteklo između ozljede i početnog liječenja bilo je kraće od onoga za ozljede koje nisu uključivale ozljedu mekih tkiva. To pokazuje potrebu za ciljanim obrazovanjem roditelja i učitelja o važnosti neposredne terapije dentalnih ozljeda kao i ozljeda mekih tkiva.