Prvi čvrsti dokaz za postojanje mikroorganizama svijetu je predstavio nizozemski znanstvenik Antonie van Leeuwenhoek 1663. godine. Ukazao je i na mogućnost postojanja organizirane zajednice mikroorganizama koja se u modernoj znanosti naziva biofilm. Međutim, koncept biofilma kao glavni način života bakterija populariziran je zahvaljujući radu Williama Costertona. Danas znamo da je razumijevanje biofilmova od iznimne važnosti jer je 65-80% infektivnih bolesti povezano s njima. Bakterijski biofilm se sastoji od nakupine sesilnih bakterijskih stanica koje žive uklopljene u EPS. Glavne komponente EPS-a su polisaharidi i proteini koji stvaraju glavni strukturni okvir matriksa. Razvoj biofilma na bilo kojoj površini uključuje dobro organiziran niz pet uzastopnih događaja: 1. Početno reverzibilno pričvršćivanje planktonskih mikroorganizama na podlogu, 2. Ireverzibilno pričvršćivanje mikroorganizama na podlogu, 3. Razvoj mikrokolonija adheriranih mikroorganizama, 4. Izlučivanje EPS-a i razvoj trodimenzionalne zrele zajednice, 5. Disperzija mikroorganizama iz zajednice. Infekcije povezane s biofilmom se općenito kategoriziraju kao tkivne infekcije i infekcije povezane s biomaterijalima. Primarna razlika između dva tipa infekcija je u tome što infekcije povezane s tkivnim biofilmom ne uključuju površinu stranog tijela. Za nekoliko infekcija se sa sigurnošću može reći da su rezultat stvaranja biofilma u tkivima, a to su, među ostalima, infektivni endokarditis (IE), osteomijelitis, kronične rane koje ne zacjeljuju i infekcije pluća u pacijenata s CF ili kroničnom opstruktivnom plućnom bolešću (KOPB). BAI povezane s medicinskim uređajima nastaju kada mikroorganizmi prionu na ugrađeni uređaj i postoje povoljni uvjeti za razvoj biofilma Zabilježeno je stvaranje biofilma na gotovo svim medicinskim uređajima koji se trenutno koriste.