Srčanožilne bolesti (SŽB) su vodeći uzrok smrti u bolesnika s transplantiranim bubregom. Učestalost i težina SŽB u bolesnika s transplantiranim bubregom su uvjetovani brojnim čimbenicima, uglavnom kao i u općoj populaciji bolesnika, ali i onima koji su specifični za transplantaciju kao što su nefunkcionalni presadak i liječenje imunosupresivima. Arterijska hipertenzija je učestala nakon transplantacije bubrega i doprinosi riziku za srčanožilnu bolest i disfunkciju presatka. Imunosupresivi, kao što su kortikosteroidi, ciklosporin i takrolimus, također doprinose nastanku postrasplantacijske hipertenzije. Noviji podaci potvrđuju da transplantirani pacijenti na liječenju takrolimusom razvijaju arterijsku hipertenziju u manjoj mjeri nego oni na liječenju ciklosporinom. Najnoviji imunosupresivi, kao što su mikofenolat mofetil i sirolimus, nisu nefrotoksični, nemaju hipertenzivni učinak i dozvoljavaju terapijske kombinacije kao alternativu klasičnim imunosupresijskim protokolima, a s ciljem smanjivanja pojavnosti i učinka posttransplantacijske arterijske hipertenzije. Ostali metabolički poremećaji, kao što su posttransplantacijska dislipidemija i dijabetes, trebaju biti pažljivo praćeni i liječeni što je prije moguće. Učestalost posttransplantacijske arterijske hipertenzije se može umanjiti njenim ranim otkrivanjem, primjenom adekvatnih imunosupresijskih protokola, izmjenom stila života i navika te snažnim antihipertenzivnim lijekovima.